Eski dostlar.

Güneşlenmek ne güzel şey! Durun bir dakika güneşlenmek mi? Leonie'nin böyle bir şansı yoktu. Kül olmak istemiyorsa tabii. Bulduğu harabe bir evde saklanıyordu güneş ışığından. Florida'ya gelmek onun için çok tehlikeliydi. Güneşin eviydi burası ama güneş kanı güzelleştiriyordu. Hava kararınca kumsalda, ateşin etrafında oturup içen gençlerin kanı kesinlikle mükemmeldi. Leonie her zaman sahillerde beslenirdi. Göremediği güneşin tadını karanlık sahillerde çıkarırdı. Ama bu gece farklı olacaktı. Bu gece eğlenip beslenecekti. Bir köşede saklanıp birilerinin ona gelmesini beklemek yerine o insanlara gidecekti. Planını yaparken elini kırık camdan gelen güneş ışığına doğru uzattı. Aynı anda da geri çekti. Acı kesinlikle korkunçtu. Bunu her zaman yapardı. Sanki güneşe alışabilecekmiş gibi...

Güneş ufku terkederken Leonie de saklandığı harabeden çıkıp Florida'nın en güzel şehrine doğru koşmaya başladı. Orlando. Ona göre Orlando. Şehrin barları kesinlikle Leonie'ye uygundu. Hem oldukça kalabalık bir yerdi.

Leonie'nin gözleri şehrin ışıklarıyla aydınlanmış barları izliyordu. Bara kimler giriyor, kimler çıkıyor her şeyi izliyordu. Kalabalık bir yer istememişti. Bir barın kapısına bakarken tanıdık bir yüz gördü. Sarı saçları dalgalıydı ve Leonie kızın yüzünü tanıyabilecek kadar net görüyordu. Yaslandığı duvardan insanların anlamamasını sağlayacak kadar yavaş ayrıldı. Gördüğü kızın girdiği bara doğru yürüdü. Olabildiğince yavaş yürümeye çalışıyordu. Ne olduğunu belli edecek şeyler yapmaktan sakınmak zordu. Bara girerken koruma engeline takıldı. Kimlik istemişlerdi. Leonie korumalardan birine doğru gitti ve mavi gözlerini adamın siyah gözlerine dikti. "Beni içeriye sok ve arkadaşına her şeyin yolunda olduğunu söyle." Emri verdiği anda adam yavaşça başını salladı ve diğer korumalara gidip hararetle bir şeyler söylendi. Birkaç saniye sonra geri gelip gülümseyerek Leonie'yi içeri soktu.

Barın şiddetli müziği insanların sesleriyle karışınca baş ağrısına sebep olan bir gürültü çıkartıyordu ortaya. Ölümlüler bile bu sese katlanamazken Leonie için bu durum daha kötüydü elbette. Ama müziğe aldırmadan gördüğü kızı arıyordu. Yaşaması imkansızdı. Saçma bir benzerlik olmalıydı. Kızı kafasından attığında bu geceki ilk şanslı avını aramaya başladı. Pistte dans esenleri es geçti. Uyuşturucuyla dolu kana, kan demek bile hakaretti. Bara da bakmamıştı. Aslında içki kanı ısıtıyordu. Votka içen birinin kanı kesinlikle mükemmeldi! Bunu düşününce bara oturdu ve garsondan bir viski istedi. İçkisi önüne geldiğinde bir elini bara koyup ona yaslandı ve içen insanlara baktı. İşte o kız. Votkasını yudumluyordu. Leonie içinde bulunduğu karışık duygu selinden kurtulmak için ilk avını seçti. O kızı bu gece öldürecekti ve benzerliklerini ortadan kaldıracaktı. Parçalanmış boynuyla eski arkadaşına benzemeyecekti!

Tüm gece kızı izledi Leonie. Sonunda kız bardan kalktı ve lavaboların olduğu bölmeye doğru yürümeye başladı. Leonie çantasından para çıkarıp içmediği viskinin yanına bıraktı. Hızla kızın peşinden gitti. Kız lavaboya girince Leonie biraz bekledi. İçeride iki kişi daha vardı. Onları hissedebiliyordu. İki sarhoş kız kusuyor muydu? Hayır sadece aptalca gülüşüyorlardı. Biraz sonra kapı açıldı ve kızlar dışarı çıktı. Leonie lavaboya girdi ve aynanın karşısında makyajını tazeleyen kıza doğru yürüdü. Ona bakıp benzerliği onayladı beyninde. Ama her şeyi yok sayarak kızın omzuna dokundu ve ona dönen açıktaki boyuna, hiç vakit kaybetmeden, geçirdi dişlerini. Fakat bir terslik oldu. Dişler açtığı damardan kanı çekemeden Leonie büyük bir acıyla yere düştü. Kafasının içindeki yüksek ses barın sesiyle kıyaslanamazdı bile. Sinir hücrelerine dokunuyordu sanki. En yüksek desibelle yalnızca Leonie'nin beyninde yankılanıyordu ve az önce ısırdığı kız ona bakıp gülümsüyordu. Gülümseme pek dostça değildi. Eskisi gibi değildi. Leonie yanılmıştı. Benzerlik yoktu. Karşısındaki kız Elisia idi. Dönüşmeden önce birlikte büyülere çalıştığı kız. Abisini sinir etmek için ona yardım eden kız. Her zaman birlikte olduğu kız. Dostu, Elisia. Leonie korku ve acıdan büyümüş gözlerini kıza dikti. Konuşmayı denedi. Acıyla ağzından dökülen kelimelerle kızın durması için dua etti. "Elisia, benim Amara."

Kanını emmek için açılan o iki yaranın karıncalanmasını hissettiğinde iyileştirildiğini anladı. Hala anlayamıyordu, şaşkındı. İnanmak istemiyordu belki de. Aynaya dönmüş, sivri dişlerini görebildiği kızın, eski dostu olduğuna inanmak istemiyordu belki de. Onunla saatlerce sohbet etmek istiyordu. Belki o zaman kanıtlayabilirdi, bir türlü inanmayan zihnine. Ama susmaya devam ediyordu. Sessizliğini korumak, ilk konuşan olmak istemiyordu. Amara'nın da konuşmaması işine yarıyordu aslında. Eski dostunun, o zamanki ile şimdiki hali arasındaki farklılıkları bulabiliyordu. Teni, solgunlaşmıştı. Tuvaletteki beyaz fayansların ve floresan ışığın altında, beyaz denecek kadar açık görünüyordu. Dişleri, kan emeceği zaman uzuyor... Durdu. Daha fazla farklılık bulmak istemiyordu. Zaten o da konuşmaya başlamıştı. "Sen-nasıl-yani, nasıl bu kadar yaşabildin? Üstelik hala gençsin. Benim gibisin." Sustu. Onun gibi değildi. Şu anki hali ile onun gibi olmak ister miydi, bilmiyordu. Bir kökene bağlı olmak veya vampir olmak. Her ikisi de ona kötü geliyordu. Amara da durmuştu. Tuvalete biri girdiğinde hemen aynaya döndü ve saçını düzenliyormuş gibi yapmaya başladı. Saçlarını evden çıkmadan önce düzenlemişti ama şeklinin biraz bozulduğunu da fark etmişti. Bu yüzden kadın girdiğinde, elinin gittiği ilk yer, dalgalı, sarı saçları olmuştu.

Saçını düzenlemesi bittiğinde, kadının çıktığını ve Amara'nın rahat bir nefes aldığını gördü. Ama o, rahat değildi. Bakışlarını ona çevirmişti. Her şeyi öğrenmek istiyordu. Nasıl vampire dönüştüğünü, şu ana kadar neler yaptığını... Ama kendisinin de ona anlatması gereken şeyler olduğunu biliyordu. Tek sorun, anlatıp, anlatmaması konusunda kararsız olmasıydı. Abisinin de bir kökene bağlı olduğunu biliyor muydu? Sanmıyordu Elisia. Ama kızın o olduğundan bile hala emin değilken, anlatması ne kadar doğru olabilirdi ki? "Bana inanmıyor musun? Sana Amara'yım diyorum. Aslında benim sana inanmamam gerekiyor. Bu zamana kadar gelmiş olamazsın." İç çekmek ve orayı terk etmek istedi. İlk defa dışarı çıktığı için pişman olmuştu. Çıkmasa, onunla karşılaşmaz ve bunları yaşamak zorunda kalmazdı. "Pekala bara gidelim. Bir şeyler içmeye ihtiyacım var tamam mı. Kafam çok karışık." İşte bu konuda ona katılıyordu. Onun da kafası karışıktı ve içmek istiyordu. Zaten buraya gelmesinin sebebi bu değil miydi? İçmek, unutmak, rahatlamak. Bunun olmayacağını bilmeliydi.

Bara doğru ilerlerken, fularının, atkısının ya da boynunu kapatabilecek, herhangi bir şeyinin burada olmasını diledi. İnsanların, bu yaraları görmesini istemiyordu. Ama barın çok aydınlık olmaması da biraz işine yarıyordu. Kalabalıktan geçerek, bara vardıklarında, Amara'nın Rus Votkası'nı istediğini gördü ve gülümsedi. Barmene gülümserken, aynı şeyi istediğini söyledi. Elisia, zaten Rus'tu. Başka bir şey içtiği anlar nadirdi. Sessizliğini koruyarak, barmenin kısa sürede getirdiği votkasından içti. Votkasını bırakırken, Amara'nın konuştuğunu duyabiliyordu. "Pekala şunları toparlayalım sessiz kız. İkimiz de uzun süredir yaşıyoruz, yüzümüzde bir tane bile yaşlılık belirtisi yok, benim nedenim ortada. Ama senin nedenin bilinmiyor. Bir açıklama bekliyorum." Yavaşça ona döndü. Hala, söyleyip söylememek arasındaki kararsızlığını tartıyordu. Votkasını içmek için eline aldığında bir süre ona baktı. "Peki. Tamam, anlatacağım." Dişlerini sıkarak söylemişti bunu. Kendi kendini ikna etmeye çalışıyor gibiydi. Çevresine bakındıktan sonra Amara'ya yaklaştı. "Ben, bir kökene bağlıyım." Gözlerini kapattı ve bunu söylemenin ardından ne hissettiğini anlamaya çalıştı. Şu ana kadar saklamak için uğraştığı şeyi, eski dostuna söylemişti. Artık görmeyeceğini düşündüğü dostuna. Susmak ve devamını getirmemek istemiyordu. Ama konuşmaya başlamıştı bile. "Peisinoe. Bağlı olduğum köken o. Al, öğrendin işte. Neden böyle olduğumu biliyorsun artık." Amara'dan yeniden uzaklaşırken, votkasını aldı, ikinci yudumunda bitirirken, gözlerini kapatmış, eski dostunun tepkisini beklemeye başlamıştı.